Simin Uysal
Kuzenim, Nisan ayı sonunda
Kapadokya’da kongresi olduğunu ve onunla gidip gitmeyeceğimi sorduğunda, hiç
düşünmeden kabul ettim. Seyahate her
zaman hazırım!
Gideceğimiz sabah,
enteresan bir rüyayla uyandım. Rüyamda kıvrılmış dev gibi bir dalganın içinde rüzgar
gibi koşan bembeyaz bir at görmüştüm. Muhteşem güzellikte, bakımlı ve vahşi bir
at. Tertemiz köpüklü suyun üzerinde dört nala…Bir an sonra başımı çevirdiğimde
ise, yine beyaz bir ata binmiş bir kadını görüyordum. Arkalarından bakıyordum
ama kadın bana benziyordu. Ata koşumları takmış, üzerinde oturuyordu. Ona
bakarken kendi kendime “Ben bu ata binerim” dedim ve uyandım. Uyandığımda ilk
duygum mutluluk ve meraktı.
Yüzümde de kocaman bir gülümseme vardı. Yola
çıkmadan aceleyle rüyamı günlüğüme kaydederken ilk çağrışımlarım şöyleydi:
“At murattırJ”
“Atlar tarih boyunca
insanları bir yerden diğerine taşımışlardır”
“Atlar yük de taşırlar.”
“Atlar da, köpekler gibi,
insana arkadaşlık ederler.”
“Gölgeyele - Orta Dünya
büyücüsü Gandalf’ı yolculuklarında taşıyan beyaz yılkı”
Rüyalarımızda karşımıza
çıkan hayvanların doğasında ve bize
nasıl göründüklerinde kendi yaşamsal enerjimizin durumunu görebiliriz. Onların durumunun bize sıklıkla gündelik
yaşamımızdaki durumumuza dair ipuçları sunduğunu da biliyordum ama bu beyaz
atla yeni tanışmıştık. Rüyalar çok
katmanlı oldukları oldukları için aynı anda pek çok şeyi anlatıyor olabilirler.
Başka birşeyler daha olduğunu da seziyordum ama acelem olduğu için normalde
yaptığım gibi google’da araştıramadan yola çıktım.
Kapadokya büyülü bir yer.
Peri bacalarından her an bir peri çıkmasını beklediğim bir masal diyarı.
Yeraltı şehirleri, kiliseleri derken gezmediğimiz yer kalmadı, hatta at
çiftliklerine de rastladık. Aslında nereye baksam ya gerçek bir at, ya at resimlerinin olduğu ilanlar gözüme çarpar olmuştu. Kongreden sonra otelden ayrılmak zorunda olduğumuz
için, Göreme’ye geçip bir gece de orada kalmak istedik. Tam da Cumartesi
gecesine denk geldiğinden otel bulmak zor oldu. Neyse ki yemek yediğimiz
restoranın sahibi hanımın yardımıyla küçük bir oteldeki son odayı aldık. O
koşuşturma sırasında hiç dikkat etmemiştim ama odamıza gittiğimizde sehpanın
üzerinde duran broşürlere gözüm takıldı. Broşürün üzerinde üç tane at figürü
vardı ve “Katpatuka” yazıyordu. Daha önce hiç duymadığım bir isimdi. Broşürde
yazılanları okuyunca gözlerim büyüdü. Katpatuka meğerse Kapadokya’nın eski
adıymış. Persler tarafından verilmiş ve anlamı da “Güzel Atlar Ülkesi.”
Bunun üzerinden bir ay
geçmeden Göbeklitepe’yi görmek için Urfa’ya gittim. Göbeklitepe, elbette ki,
apayrı bir macera ama orada da öğrendim ki Şanlıurfa tarihte atçılığın bilinen
merkezlerinden bir tanesiymiş ve halen de Arap atları yetiştiriliyormuş.
Mayıs ayı sonunda, bir
düğün için Didim’e gittiğimiz zaman da, diğerlerinin yanında Poseidon sunağını
da ziyaret ettim. Ben Poseidon’u Yunan mitolojisinde deniz tanrısı olarak
bilirdim ama araştırdığımda öğrendim ki atların da tanrısıymış. Dönüş yolunda,
uçakta oturduğum koltuğun yanına sıkışmış bir de kitap buldum. Onun da ismi
“Barbie Atlar Diyarında.” Bütün bunlar
beni at konusunda daha fazla araştırma yapmaya teşvik etti.
Doğu ve Orta Asya şamanist
geleneklerinde (Tibet, Moğol ve Türk şamanizminde) atın insan ruhu için bir
benzetme olarak kullanıldığını öğrendim. Türk şamanizmindeki adı da “Rüzgar
tayı”. Bulduğum bir açıklamada şöyle yazıyordu: “İnsanların
kişisel gücü "Rüzgâr tayı" olarak tanımlanır. Rüzgâr tayının gücü,
insanın dünyasını dengede tutması ile bağlantılıdır. Çok güçlü bir rüzgâr tayı,
insanın sağlam bir mantığa sahip olmasını, kişisel gücünü dışarıya yansıtmasını
ve daima doğru kararlar vermesini sağlar. Eğer bir insan gücünü kötü niyetleri
için kullanırsa ve böylece dengeyi bozarsa, bu onun rüzgâr tayını zayıflatır.
Böylece kötülük yapan insanların kendilerine de zarar verdiklerine inanılır (Karma felsefesinde olduğu gibi).”
Atla olan ilişkimiz işte böyle başladı. O gün bugündür, hem seyahatlerimde, hem rüyalarımda, hem de şamanik yolculuklarımda yanımda olan yeni bir dostum var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder